‘’ ΜΙΑ ΒΟΛΤΑ ΣΤΗΝ ΤΑΡΑΤΣΑ’’
Θέλοντας να αποδώσουμε μια άλλη πλεύρα της πόλης επιλέξαμε το σημείο της ταράτσας, έτσι βλέπουμε την πόλη από ψηλά και ταυτόχρονα το πόσο μικροί μοιάζουμε ανάμεσα σε όλα αυτά τα μεγάλα και γκρίζα κτίρια. Αυτός ήταν και ο σκοπός μας, με λίγες εικόνες μόνο, να καταφέρουμε να δείξουμε αυτό που λίγο πολύ νιώθουμε όλοι όταν κάνουμε απλά μια βραδινή βόλτα στην πόλη. Δηλαδή η ανεμελιά αλλά κάποιες φορές το άγχος για το πού πάω, για το τι κάνω,ποιός είναι δίπλα μου, πόσο μικρός είμαι ανάμεσα σε όλα αυτά. Έτσι ο χώρος που επιλέξαμε δεν είναι τυχαίος, αυτός είναι και ο λόγος που καταλήξαμε στον χώρο της ταράτσας, στον οποίο υπήρχαν πολλές στιγμές που περάσαμε είτε με παρέα,δηλαδή γέλια,χαρές, ποτά, είτε μόνες μας απλά να σκεφτόμαστε όλα τα παραπάνω ερωτήματα. Μια βόλτα μόνος σου μπορεί να συνδυάσει και ηρεμία αλλα και πολύ άγχος, γι΄αυτο καταλήξαμε σε αυτούς τους ήχους, κρατήσαμε την βαβούρα της πόλης,αυτοκίνητα,κόρνες κ.τ.λ. , αλλά βάλαμε και τους χτύπους της καρδιάς για να δείξουμε αυτή την αγωνία, ταυτόχρονα όμως επιλέξαμε και ένα παιδικό τραγουδάκι που ακούγεται σιγά από κάπου μακρία, είτε από ένα σπίτι,είτε από ένα αυτοκίνητο που περνάει, κάτι που μπορεί να συμβεί σε κάθε βόλτα, και έτσι αυτό σε ανακουφίζει, σε χαλαρώνει και σε κάνει να ξεχαστείς λίγο και απλά συνεχίζεις την βόλτα σου πιο ήρεμα και τελικά να κάθεσαι σε μιά άκρη κάπου ψηλά και να απολαμβάνεις την θέα. Το τραγούδι αυτό είναι από ένα ρώσικο παλιό παιδικό το οποίο λέγεται «Cheburashka» μιλάει μεταφορικά για ένα γαλάζιο βαγόνι που περνάει όπως κυλάει και ο χρόνος και γενικότερα βγάζει μια μοναξιά και έτσι αποφασίσαμε, σε συνδυασμό και με την γλυκιά αυτή μουσική, πως ταιριάζει με όλο το κλίμα που θέλουμε να δώσουμε.
Η επιλογή του χεριού που υποδύεται έναν άνθρωπο είναι ακριβώς για τον λόγο που αναφέραμε πιό πρίν, για να δείξουμε το πόσο μικροί μπορεί να νιώθουμε μέσα σε μία πόλη.
Θέλοντας να αποδώσουμε μια άλλη πλεύρα της πόλης επιλέξαμε το σημείο της ταράτσας, έτσι βλέπουμε την πόλη από ψηλά και ταυτόχρονα το πόσο μικροί μοιάζουμε ανάμεσα σε όλα αυτά τα μεγάλα και γκρίζα κτίρια. Αυτός ήταν και ο σκοπός μας, με λίγες εικόνες μόνο, να καταφέρουμε να δείξουμε αυτό που λίγο πολύ νιώθουμε όλοι όταν κάνουμε απλά μια βραδινή βόλτα στην πόλη. Δηλαδή η ανεμελιά αλλά κάποιες φορές το άγχος για το πού πάω, για το τι κάνω,ποιός είναι δίπλα μου, πόσο μικρός είμαι ανάμεσα σε όλα αυτά. Έτσι ο χώρος που επιλέξαμε δεν είναι τυχαίος, αυτός είναι και ο λόγος που καταλήξαμε στον χώρο της ταράτσας, στον οποίο υπήρχαν πολλές στιγμές που περάσαμε είτε με παρέα,δηλαδή γέλια,χαρές, ποτά, είτε μόνες μας απλά να σκεφτόμαστε όλα τα παραπάνω ερωτήματα. Μια βόλτα μόνος σου μπορεί να συνδυάσει και ηρεμία αλλα και πολύ άγχος, γι΄αυτο καταλήξαμε σε αυτούς τους ήχους, κρατήσαμε την βαβούρα της πόλης,αυτοκίνητα,κόρνες κ.τ.λ. , αλλά βάλαμε και τους χτύπους της καρδιάς για να δείξουμε αυτή την αγωνία, ταυτόχρονα όμως επιλέξαμε και ένα παιδικό τραγουδάκι που ακούγεται σιγά από κάπου μακρία, είτε από ένα σπίτι,είτε από ένα αυτοκίνητο που περνάει, κάτι που μπορεί να συμβεί σε κάθε βόλτα, και έτσι αυτό σε ανακουφίζει, σε χαλαρώνει και σε κάνει να ξεχαστείς λίγο και απλά συνεχίζεις την βόλτα σου πιο ήρεμα και τελικά να κάθεσαι σε μιά άκρη κάπου ψηλά και να απολαμβάνεις την θέα. Το τραγούδι αυτό είναι από ένα ρώσικο παλιό παιδικό το οποίο λέγεται «Cheburashka» μιλάει μεταφορικά για ένα γαλάζιο βαγόνι που περνάει όπως κυλάει και ο χρόνος και γενικότερα βγάζει μια μοναξιά και έτσι αποφασίσαμε, σε συνδυασμό και με την γλυκιά αυτή μουσική, πως ταιριάζει με όλο το κλίμα που θέλουμε να δώσουμε.
Η επιλογή του χεριού που υποδύεται έναν άνθρωπο είναι ακριβώς για τον λόγο που αναφέραμε πιό πρίν, για να δείξουμε το πόσο μικροί μπορεί να νιώθουμε μέσα σε μία πόλη.
teeeleio...
ΑπάντησηΔιαγραφήmia apo tis wraioteres idees tou mathimatos...
ΑπάντησηΔιαγραφήeuxaristoume!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήpoly kallo
ΑπάντησηΔιαγραφή