White Room Sound Project
Image by Vandejong Amsterdam ooglive.com/
Καλούμενες να επενδύσουμε με ήχο τη συγκεκριμένη εικόνα συνειδητοποιήσαμε όταν την είδαμε μαζί για πρώτη φορά, πως τα συναισθήματα που αυτή μας προκάλούσε, ήταν ετερόκλητα:
Σε εμένα, τη Χριστίνα οι χαμηλές τονικότητες της εικόνας με την κοθοριστική απουσία εντάσεων, έδωσε την αίσθηση της ελευθερίας και συναισθήματα γαλήνης. Όσο την έβλεπα σκέφτηκα πως θα ήταν αν καθόμουν εγώ σε μια καρέκλα απο αυτές. Η αχρονία του χώρου και η απονέκρωση κατά την βίωση μέσα σε αυτόν φαντάστικα ότι θα με ενοχλούσε. Η λιτότητα οπτικών ερεθισμάτων άρχισε να προκαλεί αμηχανία.
Γι αυτον τον λόγο επιστρατεύθηκαν με λιτότητα η δυσφορία διαμέσου παρασιτικών και εκκωφαντικών ήχων όχι από άποψης εντάσεως αλλά ουσίας δηλαδή οι ήχοι που συχνά προκαλούν δυσφορία. Θεωρήθηκε εξαίρετη ευκαιρία η διαχείριση τους κατά την (πρωτόλεια) καλλιτεχνική διαδικασίας, και η εύρεση λύσης (αν υπάρχει) μέσα από αυτήν ώστε να εκτονωθεί η ψυχή και να αποδυναμωθούν τα αρνητικά συναισθήματα.
Ενώ σε εμένα την Μυρσίνη ,εντυπώθηκε ένα τραχύ ενοχλητικό συναίσθημα που μου προκάλεσε το απρόσωπο λευκό χρώμα της αίθουσας που απεικονίζεται, καθώς και η απουσία κάθε ζωτανού οργανισμού από αυτή.Μια αίθουσα συνεδριάσεων (κατά την γνώμη μου για αυτό πρόκειται) δημιουργεί ανία και αδιαφορία, όταν όμως βάφεται ολόλευκη, τότε παίρνει μια μεταφυσική διάσταση και μετατρέπεται σε έναν χώρο που όποιος βρισκόταν εντός του δεν θα ένιωθε πια ανία αλλά δεν θα μπορούσε να τον υπομείνει.Συνεπώς το μυαλό μου πήγε σε έναν ήχο δυσάρεστο για το μυαλό και το αυτί κάτι που θα έκανε τον θεατή να αισθανθεί άβολα.
Συμπερασματικά, αν και τα αρχικά συναισθήματα ήταν διαφορετικά μεταξύ μας, ο γενικός χαρακτήρας επεξεργασίας ενός ήχου ενοχλητικού ηταν η μόνη και κοινή απόφαση.
Χριστίνα Παπαδημητρίου
Μυρσίνη Μαγγίνα Κατσαΐτη
Image by Vandejong Amsterdam ooglive.com/
Καλούμενες να επενδύσουμε με ήχο τη συγκεκριμένη εικόνα συνειδητοποιήσαμε όταν την είδαμε μαζί για πρώτη φορά, πως τα συναισθήματα που αυτή μας προκάλούσε, ήταν ετερόκλητα:
Σε εμένα, τη Χριστίνα οι χαμηλές τονικότητες της εικόνας με την κοθοριστική απουσία εντάσεων, έδωσε την αίσθηση της ελευθερίας και συναισθήματα γαλήνης. Όσο την έβλεπα σκέφτηκα πως θα ήταν αν καθόμουν εγώ σε μια καρέκλα απο αυτές. Η αχρονία του χώρου και η απονέκρωση κατά την βίωση μέσα σε αυτόν φαντάστικα ότι θα με ενοχλούσε. Η λιτότητα οπτικών ερεθισμάτων άρχισε να προκαλεί αμηχανία.
Γι αυτον τον λόγο επιστρατεύθηκαν με λιτότητα η δυσφορία διαμέσου παρασιτικών και εκκωφαντικών ήχων όχι από άποψης εντάσεως αλλά ουσίας δηλαδή οι ήχοι που συχνά προκαλούν δυσφορία. Θεωρήθηκε εξαίρετη ευκαιρία η διαχείριση τους κατά την (πρωτόλεια) καλλιτεχνική διαδικασίας, και η εύρεση λύσης (αν υπάρχει) μέσα από αυτήν ώστε να εκτονωθεί η ψυχή και να αποδυναμωθούν τα αρνητικά συναισθήματα.
Ενώ σε εμένα την Μυρσίνη ,εντυπώθηκε ένα τραχύ ενοχλητικό συναίσθημα που μου προκάλεσε το απρόσωπο λευκό χρώμα της αίθουσας που απεικονίζεται, καθώς και η απουσία κάθε ζωτανού οργανισμού από αυτή.Μια αίθουσα συνεδριάσεων (κατά την γνώμη μου για αυτό πρόκειται) δημιουργεί ανία και αδιαφορία, όταν όμως βάφεται ολόλευκη, τότε παίρνει μια μεταφυσική διάσταση και μετατρέπεται σε έναν χώρο που όποιος βρισκόταν εντός του δεν θα ένιωθε πια ανία αλλά δεν θα μπορούσε να τον υπομείνει.Συνεπώς το μυαλό μου πήγε σε έναν ήχο δυσάρεστο για το μυαλό και το αυτί κάτι που θα έκανε τον θεατή να αισθανθεί άβολα.
Συμπερασματικά, αν και τα αρχικά συναισθήματα ήταν διαφορετικά μεταξύ μας, ο γενικός χαρακτήρας επεξεργασίας ενός ήχου ενοχλητικού ηταν η μόνη και κοινή απόφαση.
Χριστίνα Παπαδημητρίου
Μυρσίνη Μαγγίνα Κατσαΐτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου